Promotie schilderij
Een tijdje terug benaderde livepainter Renée mij met de vraag of ik een livepaint van een promotie in Utrecht zou willen maken, omdat zij die datum in Kopenhagen zou zijn. Natuurlijk wilde ik dat! Ik hou van nieuwe uitdagingen en dit leek me gelijk al een hele leuke opdracht.
Even later nam deze klant, Amy, contact met mij op. Ze gaf aan dat ze mijn livepainten samen met anderen cadeau wilde doen aan een goede vriendin, die 6 juni zou promoveren. Wat een ontzettend origineel idee om dit te laten vastleggen op doek! Je moet er maar op komen! Het mooiste zou natuurlijk zijn als ik de promotie zelf vast zou kunnen leggen op doek. Dat bleek nog wel een uitdaging. Tijdens de promotie schilderen was in elk geval niet toegestaan. We spraken af dat ik terplekke foto’s zou maken en dat ik tijdens het diner vanuit de foto’s zou gaan schilderen.
Op de dag zelf ging ik zitten waar ik met Amy had afgesproken te gaan zitten, voor het maken van de foto’s. Toen kwam er iemand op ons af om te zeggen dat er ook geen foto’s gemaakt mochten worden tijdens de verdediging van het proefschrift. Ik besloot achter in de zaal te gaan zitten en mee te luisteren naar de verdediging. Het ging over schildklier kanker bij kinderen. Twee zwagers van mij zijn gepromoveerd en een zwager gaat nog promoveren, maar ik had er nog nooit bij gezeten. Een interessante nieuwe ervaring was het. Aan het eind van de verdediging kwam een vrouw binnen met een belletjes stok. Daarmee sloeg ze ergens op en vervolgens zei ze “Hora est”. Dan hoort de verdediging blijkbaar afgelopen te zijn, maar de promovendus (de persoon die promoveerde) mocht toch haar verhaal nog even afmaken.
Bij de uitreiking die even later volgde mocht ik wel foto’s maken. Online had ik al gekeken hoe de zaal er uit zag en wat een mooie plek zou zijn om te gaan zitten, voor het beste beeld voor het schilderij. Dat was niet tussen de genodigden, maar achter de promotiecommissie. Zo worden blijkbaar de mensen genoemd die vragen stellen tijdens de verdediging. Op deze manier had ik het mooiste uitzicht op de promovendus en de paranimfen. Paranimfen zijn vrienden die de promovendus kunnen helpen als dit nodig blijkt. Ook had ik zo voor mijn gevoel het mooiste uitzicht op de zaal. De muur hing vol met portretten van doctoren en er hingen mooie lampen.
Na de uitreiking ging ik zo snel mogelijk naar restaurant San Siro, waar alle genodigden zouden gaan eten. Daar begon ik aan het schilderij. Centraal op het schilderij zette ik de promovendus, terwijl haar net toestemming was verleend tot het doctoraat en haar de promotiebul was uitgereikt. De promotor, de persoon die de promovendus tijdens het onderzoek begeleidde, wilde ik ook goed in beeld. Zij is de vrouw links op de stoel, die naar haar buurman glimlacht. Wat was dit leuk om te schilderen! Ik genoot ervan om deze bijzondere setting impressionistisch weer te geven.
Na de receptie in het academiegebouw kwamen de genodigden binnen. Het voelde aardig als een bruiloft, maar dan voor één persoon. Alle genodigden waren heel mooi gekleed. Er werden hele mooie speeches gegeven en bijzondere cadeaus uitgereikt. Het zal duidelijk een van de meest bijzondere dagen in het leven van de promovendus zijn geweest. Op een bepaald moment werd ook mijn livepainten cadeau gedaan. Het schilderij werd met veel enthousiasme ontvangen.
Deze livepaint was echt een van mijn leukste opdrachten. Ik vond het interessant om door mijn livepainten zo betrokken te kunnen zijn bij deze bijzondere gebeurtenis. Het lijkt me erg leuk om vaker opdrachten als deze te mogen krijgen!