Indonesiëreis deel 1: Met de eerste groep naar Indonesië

De ongelofelijke reis

Woensdag 12 juli – donderdag 13 juli

Mijn ouders en twee van mijn nichtjes zwaaiden ons uit bij de trein naar Schiphol. Voor Benjamin was het nog heel abstract, wat er zou gaan gebeuren. We hadden hem al weken voorbereid. We waren naar de dierentuin geweest om over dieren uit Indonesië te vertellen; ik had een kalendertje getekend met wanneer we zouden gaan; hij was bij voorbereidende aankopen en gesprekken; en we hebben meerdere keren naar hem benoemd dat we op reis zouden gaan met het vliegtuig, naar Indonesië. Ik had ook een kinderboekje over hoe het is om te vliegen of over Indonesië gezocht, maar die heb ik niet kunnen vinden. Ook niet na wat navragen bij de bibliotheek en een boekwinkel. Ik maakte een aantal tekeningetjes van een koala die met het vliegtuig zou gaan en die heb ik hem laten zien. Wie weet dat ik er nog eens een boekje van illustreer. Mijn moeder had wel wat boekjes over een vliegtuig, die ze aan hem voor heeft gelezen.

Om 7.36 zaten we in de trein en om een uur of 8 ontmoeten we de andere familieleden op Schiphol. Hierna waren we ongeveer 2 uur bezig inchecken en alles en moesten we nog wel even wachten, voor we het vliegtuig in konden. Tegen 12 uur vertrokken we met het vliegtuig. Vervelend genoeg konden we niet als gezin naast elkaar zitten. Benjamin zat tussen mij en een onbekende man in. Uiteraard wilde hij af en toe naar papa en ook rondlopen door het vliegtuig. Slapen zat er echt niet in. Ook niet toen ze het donker maakten. Tot Hong Kong sliep hij niet. Daar zijn we overgestapt op het vliegtuig naar Jakarta. Dit was nog 4 uur vliegen en die uurtjes heeft hij volledig geslapen. Gelukkig zaten we dat deel wel als gezin naast elkaar en konden Timon en ik ook nog een beetje slapen. Bij zowel de vlucht naar Hong Kong, als naar Jakarta kregen we een ontbijt aangeboden. Het tijdverschil wat we hadden voelde behoorlijk verwarrend.

De reis vond ik slopend lang. Ik begon me echt af te vragen of het wel de moeite waard was geweest om Benjamin hier doorheen te slepen. Hij had zich keurig gedragen en de hele reis niet gehuild, maar hij heeft duidelijk moeite gehad om zo lang stil te moeten zitten en maar weinig te kunnen.

Jakarta

Donderdag 13 juli

Het was wel even bijzonder om door de deuren van het vliegveld naar buiten te lopen. Eindelijk waren we in Indonesië aangekomen! De temperatuur ervoer ik als een subtropisch zwembad. Even wennen, maar wel fijn! We ontmoette onze gids, die ons naar busjes leidde. Hier zaten we nog 2 uur in, voordat we bij ons hotel waren. Gelijk besefte ik hoe rustig Nederland is. Jakarta is een van de dichtstbevolkte steden van de wereld en heeft meer dan 10 miljoen inwoners.

Er rende een man dwars over de drukke driebaansweg waar we overheen reden. Hij bleek achter zijn vlieger aan te rennen. Van mijn schoonvader weet ik dat hij als kleine jongen graag vliegerde. Hij zorgden dan dat zijn vliegerdraad het draad van de vliegers van anderen kon doorsnijden en zo deden ze wedstrijdjes. Ik had niet gedacht dat vliegeren nog zo onderdeel zou zijn van de vrijetijdsbesteding van kinderen in dit land. Dit bleek nog zeker zo te zijn. Door onze hele reis heen zagen we regelmatig vliegers.

Er was wel wat hoogbouw, maar er waren vooral ook veel kleine huisjes naast en op elkaar. Er waren veel krottenwijken. Andere wijken waren soms net iets meer dan een krottenwijk, maar nog zeker niet veel beter. Net zo goed zag je af en toe grote luxe gebouwen en ook ons hotel bleek erg luxe. Wanneer we bij een raam in de gang van ons hotel naar buiten keken, dan zagen we het zwembad van ons hotel en net zo goed een krottenwijk naast ons hotel. Een confronterend contrast. Eenmaal bij ons hotel was het half 1 Nederlandse tijd en half 6 volgens de tijd in Jakarta. Dat kwam prima uit, want we waren erg moe van de reis. We aten in het hotel en gingen slapen.

Naar botanische tuin Bogor, een markt en Wajongpoppenmakers

Vrijdag 14 juli

In de nacht moest Benjamin hard huilen en zo belandde hij al de eerste nacht van zijn slaaptentje in ons bed. Vroeg in de morgen werd ik als eerste wakker. Helemaal misselijk heb ik gelijk boven de wc moeten hangen. Ontbijten zag ik echt niet zitten. Lamlendig zat ik op de grond bij de wc, terwijl Benjamin en Timon gingen ontbijten. Het programma van de dag volgen leek me eerst kansloos, maar op het laatste moment besloot ik toch mee het busje in te gaan.

Na een pittige rit kwamen we aan bij een botanische tuin. Daar kregen we een rondleiding. Benjamin kon eindelijk lekker bewegen en takken verzamelen. Zelf zocht ik een bankje en hoopte ik dat ik ergens kon blijven zitten om wat uit te zieken. Dit kon gelukkig na de rondleiding. De rest liep ondertussen een rondje op een markt. Ik deed mijn ogen dicht, maar werd al snel aangesproken door een groepje mannen, of het wel goed met mij ging. Ik liet weten dat het goed ging en deed mijn ogen weer dicht. Weer gebeurde hetzelfde, dus besloot ik maar met mijn ogen open bij te komen. Toen de rest eenmaal terug kwam van de markt, voelde ik me alweer iets beter.

Een leuk detail is dat we onder een mango boom wat hebben gedronken. De mango’s vielen zo uit de boom, terwijl we daar zaten. Een mango viel zo dichtbij, dat we toch maar besloten op andere stoelen te gaan zitten.

Hierna bracht de gids ons naar een mooi restaurantje met uitzicht over heel veel huizen. Gelukkig hadden we onze gids. Hierdoor wisten we dat de saté toch wel uit hele bijzondere stukken vlees bleek te bestaan, waardoor we die toch maar niet aten. Meer dan wat drinken hoefde ik niet. Benjamin nam ook niet meer dan wat fruitdrank en heeft eigenlijk de hele vakantie zo ongeveer geleefd op friet, fruitdrankjes en soms wat brood. Thuis had hij wel bakbanen, nasi, bami en saté lekker gevonden, dus dachten we dat hij dat hier ook wel zou eten. Helaas dus niet. Eenmaal thuis kwam hij gelijk weer in zijn oude eetpatroon gelukkig.

Na het eten werden we naar een plek gebracht waar ze nog op traditionele manier Indonesische poppen maken. Er werd eigenlijk niet veel verteld en vooral geprobeerd om ons wat te laten kopen. Toch was het bijzonder om daar even te zijn. Overal waren poppen en onderdelen van poppen. We kregen thee en kleine bakbanaantjes aangeboden en mochten op de muziekinstrumenten spelen die ze daar hadden. Vooral de muziekinstrumenten waren voor Benjamin geweldig! Als je hem een beetje kent, dan weet je dat hij gek is op muziek en muziekinstrumenten.

Die avond aten we in een prachtig restaurant, waar de gids ons bracht. In het restaurant waren allemaal kleine huisjes aan water, met een tafel er in waaraan je kunt liggen, maar er was ook een gat onder de tafel, zodat je ook kon zitten. Als groep konden we net in zo’n huisje. Het was er fijn eten; een mooie afsluiting van deze eerste volledige dag in Jakarta.

Historisch museum Jakarta en naar de Monas

Zaterdag 15 juli

De volgende dag gingen we naar Historisch museum Jakarta, wat ons al snel met de neus op de feiten drukte als het gaat om de onderdrukking van Nederland in Indonesië. Terwijl we ons toch wel schaamden hiervoor, werd ons af en toe gevraagd waar wij vandaan kwamen. Wel confronterend. Terwijl Timon relatief rustig rondliep, liep ik er met Benjamin wat sneller doorheen. Een leuke bijkomstigheid was dat er buiten toevallig een bandje aan het optreden was. Hier hebben Benjamin en ik heerlijk rustig bij gezeten tot de anderen ook uit het museum waren.

We aten tegenover het museum, in café Batavia en vertrokken daarna naar de Monas, die symbool staat voor de onafhankelijkheid van Indonesië. Vanaf de parkeerplaats konden we lopend of met een karretje er naartoe, maar het laatste karretje erheen was al weg. Lopen was dus de enige optie. Onze kinderen waren allemaal 6 jaar en jonger, dus dat was wel een uitdaging. Voor we er aankwamen was het net gesloten. Bijzonder genoeg wist onze gids ervoor te zorgen dat we toch nog naar binnen mochten. Waarna een aantal andere toeristen ook nog snel naar binnen gingen. Binnen was de geschiedenis van Indonesië ruimtelijk in beeld gebracht met beschrijvingen erbij. Daar zie je wel hoe zwaar Indonesië het heeft gehad, door alle landen die het land over hebben genomen.

Toen we uit de Monas kwamen, was er nog wel een karretje terug naar ons busje. Richting en op de parkeerplaats waren allemaal verkopers. Ze verkochten lekkers, drinken en souvenirs. Ook waren er mensen verkleed als filmkarakters zoals Spiderman. We gingen hier snel langs, om nog even te kunnen zwemmen bij ons hotel en daar aten we toen ook.

Plaza Atrium en de Immanuel kerk

Zondag 16 juli

Het leek ons leuk om nog een winkelcentrum te zien, maar we wilden ook graag naar de kerk. De Engelse kerkdienst begon pas om 4 uur, dus konden we eerst naar het winkelcentrum. We gingen naar Plaza Atrium. Het winkelcentrum was heerlijk rustig. Er waren speelauto’s voor de kinderen, waarmee ze rond konden rijden door het winkelcentrum en er was een plek met allemaal speeltoestellen waar je geld in kon doen. Onze kinderen vermaakten zich in de speeltoestellen waar je geld in kon doen, zonder dat we er geld in deden en ondertussen liep ik even door een winkeltje. Daarna aten we in een restaurant, waarbij bijna alles wat je kon bestellen door jezelf verder moest worden klaargemaakt. Je kreeg een bord met eten, maar het bord stond op een loeihete steen. Ik moest het eten snel roeren en op het moment dat ik het klaar vond opeten, want anders zou het aanbranden.

De kerkdienst waar we naartoe gingen, was in de Immanuel kerk. Dat was de kerk waar Timon zijn vader ooit gedoopt is en de ouders van zijn vader zijn er getrouwd. Heel bijzonder om er de dienst te bezoeken, daardoor. Wat ik vooral ook mooi vond, was dat ik alle liederen bleek te kennen. We zongen bijvoorbeeld; “Majesteit”opwekking 181,“Daar is kracht” opwekking 446, “Dit is mijn verlangen” opwekking 510, “Heer uw licht en uw liefde schijnen” opwekking 334.

Die avond kwam ook de rest van de familie Dias aan. Dat was een leuk moment! Heel bijzonder om met zo’n grote familie compleet te zijn, aan de andere kant van de wereld!