Indonesiëreis deel 2: Familie Dias compleet

Terug naar de roots

Maandag 17 juli

Deze dag stond in het teken van het leven in Indonesië van mijn schoonvader. We bezochten de plek waar hij gewoond had. Om op deze plek te komen moest eerst toestemming worden gevraagd. Gelukkig had de gids dit geregeld. Het gezin waar mijn schoonvader uit komt woonde met 5 kinderen in een klaslokaal van een voormalige school. Daar sliepen ze verdeeld over twee matrassen. De school stond er nog steeds. Een vorige keer dat Timon in Indonesië was, was het weer een school. Inmiddels waren ze bezig om er nogmaals woningen van te maken. De woning waar Timon zijn vader gewoond had bleek groter te zijn gemaakt en het hele gebouw was inmiddels enigszins gerenoveerd. Het was heel bijzonder om hier even te zijn! Vooral zo met de hele familie.

Hierna gingen we met de hele groep naar de Immanuelkerk, waar we zondag ook de dienst hadden bijgewoond. De vader van Timon bleek er alleen voor bijzondere gebeurtenissen te zijn geweest en niet om er wekelijks diensten bij te wonen.

De gids bracht ons nog bij een haven, om boten te bekijken en daarna aten we in een bijzonder mooi restaurant, waar we op dat moment de enige bezoekers bleken. Het duurde wel even voor iedereen zijn eten had. Een aantal maaltijden werd geserveerd nadat anderen al lang klaar met eten waren. Niet gek met 34 mensen aan een tafel.

Na zoveel gezien te hebben wilden de kinderen niets liever dan even zwemmen. Dat deden we dan ook de rest van de middag. Zoveel was er niet meer over van de middag, doordat we zo lang aan tafel hadden gezeten voor de lunch. Voor het avondeten werden we naar een restaurant gebracht waar ons eten al klaar stond. Er stond allemaal Indonesisch eten, waarvan we van het meeste niet wisten wat het was. Gelukkig waren er satéetjes en at Benjamin die. De satéetjes bevatte maar weinig vlees en het was het enige wat Benjamin wilde eten, dus besloot ik te vragen of we er meer mochten. Dit vroeg ik aan 3 verschillende mensen, die hierop allemaal bevestigend antwoord gaven. Er kwamen geen satéetjes bij en ik vroeg me af waarom ze dan toch bevestigend hadden gereageerd. Timon leerde mij toen dat mensen in Indonesië vaak uit beleeftheid "ja" zeggen, al bedoelen ze "nee". Heel vermoeiend, als je het mij vraagt. Voor de volwassenen was het eten prima, maar voor de kinderen toch een uitdaging. Buiten stonden tieners verkleed als clown te wachten tot we zouden vertrekken, om wat geld te kunnen krijgen. Een bijzonder beeld, zo in het donker.

Met de trein naar Yogyakarta

Dinsdag 18 juli

Na al veel uren in busjes te hebben gereisd, was het vandaag een treinreis dag. 8 uur zaten we in de trein naar Yogyakarta. Deze reis vond ik een stuk prettiger dan de vliegreis, ondanks dat Benjamin geen eigen stoel had. Benjamin keek gezellig filmpjes met zijn nichtjes en liep regelmatig rond in onze coupe. We hadden het grootste deel van een coupe voor ons zelf en reisden in een relatief luxe klasse, wat wel fijn was voor deze lange reis. Zelf probeerde ik zoveel mogelijk van het uitzicht te genieten. Eindelijk konden we meer zien van het land, dan de drukke stad. Er waren vooral veel uitgestrekte rijstvelden en andere plantages te zien.

Bij Yogyakarta werden we weer opgehaald met busjes en naar een restaurant gebracht. Hier hebben we lekker gegeten. De kinderen renden en speelden er tijdens het eten rond een vijver die bij het restaurant hoorde. Het was fijn dat ze weer even wat meer konden bewegen.

De volgende rit was naar onze slaapplaats. Dit was een prachtige plek, met vooral een mooie binnenplaats, waar de kinderen konden spelen. Ook was er een zwembad, waar we gelijk nog even gebruik van maakten.

Langs een kraton, Batik makers en een zilversmederij en de Prambanan

Woensdag 19 juli

Het eerste wat we vandaag bezochten, was de binnenplaats van een paleis (kraton) van een sultan. We mochten er ruimtes in waar te zien was hoe een sultan en zijn vrouw gekleed gaat bij een bruiloft en waar je geschenken aan de sultan kon zien. Ooit heeft iemand bedacht om zand op de binnenplaats uit te spreiden, zodat voetstappen van een dief zichtbaar zouden zijn in het zand. Op de binnenplaats was ook een poppentheatervoorstelling met wajangpoppen. Voor de voorstelling zagen we dat hiervoor werd gebeden. Het is namelijk een religieuze voorstelling. We hebben even gekeken naar een klein deel van de voorstelling.

Een volgende activiteit was het bezoeken van een zaak waar batik op stof werd aangebracht. We kregen er uitleg over hoe dit in zijn werk gaat. Ook hoorden we dat een echte batik stof aan beide kanten even intense kleuren hoort te hebben. Er waren toeristen die er leerden om batik aan te brengen op stof. Dit had mij ook leuk geleken, maar we hadden nu eenmaal nog heel veel op ons programma. We kregen een uitleg van niet meer dan 5 minuten en daarna mochten we rondlopen in de zaak. Iedereen heeft er wel iets van batik stof gekocht, omdat Java bekend staat om deze stof. Zelf kochten we er een overhemd voor Timon en een klein schilderijtje (lapje stof wat we thuis konden laten inlijsten).

Ook bij de zilversmederij, die we bezochten kregen we niet meer dan 5 minuten uitleg en werd daarna vooral verwacht dat we dingen zouden kopen. Dit deden we hier ook. Aangezien ik graag oorbellen draag, kocht ik hier voor mezelf wat oorbellen.

We hadden al heel veel gezien en voor de kinderen was het echt al een lange dag. De meesten besloten daarom naar het hotel te gaan. Timon moedigde mij aan om met de groep mee te gaan die nog even verder ging en zelf ging hij met Benjamin naar het hotel. Dit bleek wel fijn.

Met de groep die nog door ging werden we weer naar een geweldig mooi restaurant gebracht, vlak naast prachtige natuur. Daarna gingen we verder naar de Prambanan; een bijzondere en grote tempel, met in elke toren een beeld van een Hindoegod. Op het terrein van de Prambanan naar de parkeerplaats waren bijzondere speeltoestellen en hokken met dieren te zien. Een speeltoestel was een fiets op twee meter hoogte, waarmee je over een kabel kon fietsen.

Het was echt een volle dag, want in de avond gingen we met de hele groep naar een restaurant waar na het eten een traditionele dansvoorstelling zou plaatsvinden. Het was een voorstelling van een verhaal van de Hindoegoden. Iets wat ik eigenlijk toch niet geschikt vond voor Benjamin, maar hij was erbij, dus liet ik hem Peppa Pig kijken. De figuren en de voorstelling bleek hij inderdaad wel spannend te vinden en de figuren benoemde hij achteraf ook als stout.

Naar de Borobudur en in groepen uit één

De ochtend begon rustig. De kinderen konden hierdoor nog even spelen op de binnenplaats van ons hotel. Nog één activiteit hadden we met zijn allen, voordat we verdeeld onder 3 groepen verder reisden. We bezochten de Borobudur. We waren inmiddels wel toe aan verder reizen in een kleinere groep. Elke kleine onderneming koste telkens zo veel tijd!

De Borobudur is een Boeddhistische tempel met heel veel grote stenen bellen. Onder elke bel van de tempel zat een groot Boeddhabeeld. We moesten speciale slippers aan, om de tempel op te mogen. Het was een hele warme dag. Mensen probeerden ons paraplu’s te laten huren, tegen de zon. Gelukkig zat Benjamin al in een fijne rugzak met afdakje. Voor onszelf hoefden we geen paraplu. De gids vertelde van alles en bracht ons tot boven op de tempel. Daar mochten we zelf nog even rondlopen. Het uitzicht boven was prachtig! We zagen een vulkaan in de verte, die wat rookte. “Een mooi einde”; zei een van Timon zijn familieleden. Een grapje die gelukkig geen werkelijkheid is geworden.

Op de weg naar de busjes was een grote markt waar we doorheen moesten. Het leek wel doolhof, vol marktkraampjes met allemaal ongeveer dezelfde producten zoals kleding, waaiers, beeldjes en sieraden. Allemaal lokaal gemaakte producten. We liepen snel door de markt heen en leken er wel de enige. Ondertussen probeerden de verkopers ons toch van alles te laten kopen. We zijn er dan ook niet met lege handen doorheen gekomen.

Na het bezoek aan de tempel lunchten weer in een bijzonder gebouw en splitsten onze wegen. We splitsten op in 3 groepen, tot vrijdag avond 28 juli.